اشعار

بی تو گذشت آن هـیجانـی که داشتیـم            آن عشق پـر شـرار نهانی که داشتیم

روزیّ مـا نـبــود بـبـیــنـیــم شـاه را            نـاکـام مـاند عـمـر جـوانی که داشتیم

دارد به سمت قبـر مرا میکشد کسی            طی شد بـدون یـار زمانی که داشتیم

حتی "دعای عهـد" مرا با وفا نـکـرد            سـمت گـنـاه رفت، تـوانی که داشـتیم

از بس زبانمان به دعـای تو لب نزد            "لکنت گرفت بی تو زبانی که داشتیم"

از بس گناه روی دلم را سـیـاه کـرد            پنهان شد آن عیار عـیـانی که داشتیم

این گرگ نفس آمد و ما را به خاک زد            با دوری از حضور شبانی که داشتیم

بی تـو چـقــدر زنـدگـی مـا تـبـاه شـد            مرداب شد همین جَـرَیانی که داشتیم

با دوری از توعمر به دردی نمیخورد            آجر شده است لـقمـۀ نـانی که داشتـیم

تو ای تجلی عصمت ظهور خواهی کرد           به جام لاله، شرابا طهورا خواهی کرد

تو قلب سوته دلان را به هم کنی نزدیک           به یک اشاره که از راه دور خواهی کرد

دلــم شـکـیـب نـدارد ولـی یـقــیـن دارم           تو سنگ را به نگاهی صبور خواهی کرد

صفای خـیمه سبـزت کجا، بهـشت کجا           بهشت را تو سرای سرور خواهی کرد

نشـست منـتـظر رجـعـت سـتاره صبـح           قسم به کعبه که روزی ظهور خواهی کرد

در دل خود کشیده ام نقش جمال یار را            پیـشه خود نمـوده ام حـالـت انـتـظار را
ریخته دام ودانه شه از خط وخال خویشتن            صید نموده مرغ دل برده از او قرار را

سوزم وسازم از غمش روز وشبان بخون دل            تا که مگر ببـیـنم آن طـرّه مشکـبار را
دولت وصل او اگر یک شبی آیدم بکف            شرح فراق کی توان داد یک از هزار را
چشم امید دوختن درره وصل تا به کی            برده شرار هجـر او از کـفم اخـتیار را
ایمه برج معدلت پرده ز چهـره برفکن            شوی ز چشم عاشقان زآب کرم غبار را
سوخـتگـان خویش را کن نظر عـنایتی            مرهمی از کرم بـنـه این دل داغدار را

من را هميشه خواندی و نشناختم تو را            از غـصه ها رهاندی و نـشناختم تو را

اين بـنـدۀ اسـيـر معـاصـی و نـفـس را            از درگهت نـراندی و نشنـاختم تـو را

بی یـاد تو گـذشت همه عـمـر من ولـی            با من هميشه مـاندی و نشناخـتم تو را

بر خـوان رحمت و کـرم و استجـابتت            عـمری مرا نشاندی و نشناخـتم تو را

شبهای جمعه تو نمک اشک و روضه را            بر جان من چـشاندی و نشناختم تو را

بـا رأفـت و بــزرگی و آقـائی ات مــرا            تا کـربـلا رسـانـدی و نشـناختـم تو را

به پیغامی من دیوانه را دیـوانه تر کردی          مرا از لطف و احسانت حبیبا با خبر کردی

چو بشنیدم پیامت را که عمری ناظرم بودی          شدم شرمنده از رویت چسان با من تو سرکردی

کرم هر دم فزون کردی خریدی آبرویم را          ز رسوا کردن نوکر تو ای مولا حذر کردی

بسا وقت سحر درخانه ام بودی ولی افسوس          که در خواب گران بودم ز پیش من گذرکردی

چه شبهایی نظر کردی تو بر پروندۀ عمرم          به چشم تر به قلب خون شب خود را سحرکردی

زخوبیت چه گویم من، مرا از لطف خود کشتی          تو عبد آستانت را بسی شرمنده تر کردی

از غـم هـجـر دلـم شـوق گـریبان دارد           دل هجران زده آیا سر و سامان دارد؟

نه فـقـط در غـم دلـبر دل من می سوزد           هر طرف می نگرم عاشق حیران دارد

چند سال است که من منتظرم برگردی           ای مسـافـر، سفـر هجـر تو پـایان دارد

گر که یوسف نکند میل به دیـدار وطن           دل یعـقـوب به برگـشـتـنش ایمان دارد

چـشـم آلــوده به دیــدار تو نایـل نـشود           تا که بر راه نظـر پرده عـصیـان دارد

کـرم توست که ما را بخـری ورنه گدا           چه متاعی جهت عرضه به سلطان دارد

هرچه گفـتـیم کمی از غـم تان کـم نشده           کـربـلایـت چـقـدر رنـج فــراوان دارد

شب و روز تو شده گریه به غمهای حسین           چشم هایت خبـر از سـینه سـوزان دارد

عالم از گفتن یک نام دگرگون شده است           چه سروشی است که این ذکرحسین جان دارد

ای گـوهـر ولای تو در جـوهـرم، بـيا            تا پَـر نشست تيـر غـمت در پـرم، بيا

آتش گـرفـتم از تب عشق تو، سـوختم            ای كرده سوز هجر تو خاكـسترم، بيا

من رو به آسـتـان تو آورده‌ام ز شـوق            من انـتـظار وصـل تو را مي‌بـرم، بيا

والفجر ما طلـیعـۀ فجر ظهـور توست            ای لـحـظـۀ طـلـوع تو در بــاورم بـیـا

اکنون که خط آتش وخون پیش روی ماست            ای دادخـواه خــون خــدا در بــرم بـیا

من خـواب را ز دیـدۀ دشـمن ربـوده ام            گاهی به خـواب دیـدۀ  پرسـشگرم بیا

دامن کـشـان ز دامـنـۀ مـوج انـفــجـار            ای سـایـۀ عـنـایـت حـق در سـرم بـیـا

يك عـمر ميـزبان غمت بوده‌ام، تو هم            يك شـب به مـيـهـمـانیِ چـشـم تـرم بيا

روی تـو را ز چـشـمۀ نـور آفـریـده اند           لـعـل تـو از شـراب طهـور آفـریـده اند

خورشید هم به روشنی طلعت تو نیست           آئــیــنـۀ تـو را ز بــلــور آفــریــده انـد

پنهان مکن جمال خود ازعاشقان خویش           خـورشیـد را بـرای ظهـور آفـریـده اند

منعم مکن زمهر خود ای مه!که ذرّه را           مفتـون مهر و عـاشـق نور آفـریـده اند

خــیــل مـلـک ز خـاک در آســتـان تـو           مشتـی گـرفـته، پیکـر حـور آفـریده اند

عیسی وظیفه خوان لب روحبخش توست           کز یـک دم تو نـفـخۀ صور آفـریده اند

از پرتو جمـال تو در کـوه و بـرو بحر           سیـنای عـشق و نخلـۀ طـور آفریده اند

آلـوده ایــم و بــیــم به دل ره نـمی دهـیـم           از بس تو را رحیم و غـفـور آفریده اند

سـرمایــۀ سـرور دل ما ز درد نـیـست           درد تـو را بــرای سـرور آفــریـده انـد

عمری اسیر هجـر تو بود وفغان نکرد           بــنگـر دل مرا چـه صبـور آفــریده اند

از نـام دلـربــای تو هـمّـت گـرفـتـه انـد           تـا بـرج آخـــریـن شـهــور آفــریـده اند

عشـاق را به کـوی وصال تو ره نبـود           ایـن راه دور را به مـرور آفــریـده انـد

پـروانه را درآتش هجران خود مسـوز           کـو را برای درک حضور آفــریـده اند

با کدام آبـرویی، روز شمارش باشیم            عصرها منـتـظر صبح بهارش باشیم

کـاروان سحـرش بهـر همه جـا دارد            تا که جا هست، چرا گرد وغبارش باشیم؟

سال ها منتظر سیصد واندی مرد است            آن قـدر خـوب نبودیم که یارش باشیم

گیـرم امـروز به ما اذن ملاقات دهـد            روی آن هست که راهی دیارش باشیم؟

بـارهـا در پـی کـار دل ما راه افـتـاد            یادمان رفت ولی درپی کـارش باشیم

ما چرا؟ خوب ترین ها به فدای قدمش            حیف او نیست که ما میثم دارش باشیم؟!

هر گه آمد خـبر رفـتـن ما را بـبـرید            به گـمانم که بـنا نیست کـنارش باشیم

بهار را چه کند آن دلی که خرم نیست           مرا ندیدن روی تو از خزان کم نیست

غم آشنای دل و خانه زاد سوته دل است           برای هر دلی اسباب غـم فـراهم نیست

به جان دوست شبی نیست، بی گل رویت           که چشم های من آئـیـنه زار شبـنم نیست

در انـزوای غـم انگیـز و سـرد تنهـائی           اگر که آتش عـشق تو باشدم غـم نیست

ز بـاغ زمـزمـه بـوی بـهـشـت می آیــد           و اشک سوته دلان کم ز آب زمزم نیست

من از گـنـاه محـبت چگـونه تـوبـه کنم           کسی که مهـر نـدارد ز نسل آدم نیست

به پشت گرمی عشقت به راستی سوگند           به غیردوست سرم پیش هیچکس خم نیست

حـرام بـاد مـرا بی تـو لحـظه ای شـادی           که بی تو عـید برایم کم از محرم نیست

بیا بیا گـل نـرگـس که بی تو گـاه بهـار           بهار را چه کنـد آن دلی که خرم نیست

اهل ولا چو روی به سـوی خـدا کـنند           اول به جـان گـمـشـده خود دعـا کـنـند

شد عـالمـی اسیـر جـمـال تو، رخ نـما           تا عـاشــقــانه سیـر جمـال خـدا کـنـنـد

روی تـو را نـدیـده خـریــدار بـوده انـد           (تا آن زمان که پرده برافتد چهـا کنند)

مپسند بی بهار رخت، غنچه های بـاغ           نشکـفته، سربه جـیب محـن آشنـا کنند

آهسته چون نسیم گذر کن دراین چـمن           تا غـنچه ها به شوق تو آغـوش وا کنند

با بوسه مُهرکن لب شوریدگان ز مِهر           ترسم که راز عشق تو را بر ملا کنند

عهـدی که بسته ایم، فـراموش کی کنیم           صاحب دلان به عهـد امـانت وفــا کنند

از ما جمال خویش مپوشان که گفته اند           ( اهـل نـظـر مـعـامـلـه با آشـنـا کـنـند)

خوبان اگر در آینه بیـنند روی خـویش           خود را چو ما، بـرای ابـد مبـتـلا کنند

پروانه سوخت زآتش هجران ولی نگفت           (شـاهـان کـم التـفـات بحـال گـدا کنند)

بگـذار دلـم بی سر و سـامـان تو باشد           یک عمر فقط دست به دامان تو باشد

میـقـات به شـوق رخت احـرام ببـندد           ای روح حـرم کعـبه مسلـمان تو باشد

هر شاخۀ گـل آیه ای از سورۀ حسنت           دل آیــنــه در آیـنـه حـیـران تـو بـاشد

گـیسوی تو بر باد دهـد نظم جهان را           نظمی هم اگر هست پـریشان تو باشد

مستان همگی از خم میخانه خراب اند           مـیخـانه خـراب خُـم چـشـمان تو باشد

یک‌ شب رسد که شام فراقت سحر شود           خورشید عارضت، ز حرم جلوه‌گر شود

با طـول غـیـبـتـت، نـشـود کم امیـد مـا           این روزگـار تـلـخ، زمانی به سر شود

گردد ز کعبه، بانگ «انا المهدی»‌ات بلند           یک‌دم جـهـان ز آمـدنـت با خـبـر شـود

آیا شـود که بگـذرد این روزگـار تلـخ؟           «آری شود، ولیک، به خون جگر شود»

از گـریـۀ زیـاد، شـود اشـکِ دیـده کـم           زین گـریه، اشک دیـدۀ ما بیـشتر شود

روزی به بحر رحمت حق، غرق می‌شوم           کاین سیـنه پیـش تیـر بلایت سپـر شود

آمـیـنی از تـو، کـار هـزاران دعـا کـند           دسـتی گـشا، وگـرنه دعـا بی اثـر شود

تا بشکـنـیم، فـرق بـتـان را، خـلیـل‌وار           هر مشت ما به روز ظهورت، تبر شود

پـروانـه‌وار دور سـرت گـردد آسـمـان           خـورشید بر تو پرچم فتح و ظفر شود

یک عـمر با دعـای فـرج زنده مانده‌ایم           «میثم» دعا کن این شب هجران سحر شود

مجنون شدم كه راهی صحرا كني مرا            گــاهـی غـبـار جـاده لـيـلا، كـنـی مـرا
كوچك هميشه دور ز لطف بزرگ نيست            قطـره شدم كه راهی دريــا كـنی مــرا

پـيـش طـبـيب آمــده ام، درد مـی كـشــم            شــايـد قــرار نيسـت مـداوا كـنـی مـرا
حـالا كـه فـكـر آخــرتـم را نـمـی كــنـم            حـق می دهـم كه بـنـدۀ دنـيـا كـنـی مرا
آقا بـرای تو نه! برای خـودم بــد است            هر هـفـتـه در گـنـاه، تـمـاشـا كنی مرا
من گـم شدم، تو آيـنـه ای گـم نمی شوی            وقـتـش شـده بـيـائی و پـيـدا كـنی مـرا
ايـن بـار بـا نـگـاه كـريـمـانـه ات بـبـيـن            شـايـد غــلام خـانـۀ زهـرا كــنـی مـرا